Kushdo që ka jetuar në Francë rreth fundit të shekullit, do të kujtojë personalitetin e veçantë, një lloj plaku të klanit të xhaxhait, të adoptuar nga Jacques Chirac për transmetimet e tij presidenciale.

Me një ajër me sinqeritet pothuajse të dhimbshëm, ai do të fuste ballin në kthesën e fundit negative të ngjarjeve. Pastaj me tone të pasura dhe siguruese erdhi prezantimi i pavëmendshëm: “Mes cheers compatriotes…” (Bashkatdhetarët e mi të dashur).

Sa njerëz ranë për hijeshinë e tij prej gali, nuk do ta dimë kurrë.

Shumë burra dhe gra francezë e konsideruan Jacques  Chirac si një nga sharlatanët më të mëdhenj politikë të të gjitha kohërave. Jo njeri i keq, thanë ata. Madje, as për të gjitha skandalet e bashkisë së Parisit, veçanërisht të korruptuara.

Jo, për kritikët e tij presidenti ishte diçka tjetër, por më keq. Ai ishte një njeri që nuk kishte besime, por që e luante lojën politike deri në përsosmëri dhe e mashtroi kombin e tij përmes fillimit të një rënie të gjatë.

Por, edhe nëse e pranojmë versionin e Jacques Chirac si një lloj hipnoterapist kokëbosh, duke dërguar jerm vendin e tij në statusin e nivelit të dytë, ende duhet të shpjegojmë se si ai ia hodhi me kaq.

Drejtues që pasqyronte Francën

Pse pacientët e tij, votuesit e Francës – “bashkatdhetarët e tij të dashur” – ​​vazhduan të ktheheshin për më shumë?

Përgjigja është se francezët gjithmonë kishin një vend të butë për dikë që reflektonte mbi ta pjesën më të madhe të vetë-perceptimit të tyre.

Këtu ishte një njeri me rrënjë në fshat, por që adoptoi me lehtësi epërsinë shoqërore të parisienëve.

Familja e tij ishte republikane laike, por ai u martua në shtresat e sipërme katolike.

Francezët mund të kenë braktisur fenë, por ata janë me konservatorë në zemër dhe Kisha është e vendosur në vetë-imazhin e tyre.

Ai ishte miqësor me Shtetet e Bashkuara – ai kaloi kohën atje si një i ri – por kurrë nuk e humbi dyshimin instinktiv francez për “les Anglo-Saxons”. Pika e lartë e presidencave të tij ishte kur ai nuk pranoi të lante në Uashington për luftën në Irak.

Në një shënime të ulët, ai pinte sasi të mëdha të birrës, hëngri si një llupës i vërtetë dhe ishte në stilin e vërtetë francez besnik ndaj gruas së tij Bernadette. Ai më vonë kishte pseudonimin “Z. Tre Minuta – përfshirë dushi”.

Në fund të fundit të mandatit të tij të dytë, me sondazhet e tij, ai u votua edhe njeriu me të cilin shumica e francezëve do të dëshironin të hanin darkë.

Jacques Chirac ishte mjaft i moshuar për të kujtuar Luftën e Dytë Botërore dhe ai erdhi në moshë në fillimin e periudhës së gjatë të Francës të rritjes së pas luftës.

Ai e pa shërbimin në Algjeri, studioi në elitën Ekole Nationale d’Administration kur ENA ende shihej si një agjent dinamik i ndryshimit dhe hyri në qeveri në kulmin e teknologjik-industrial-shkencor të fundit të viteve 1960.

Me fjalë të tjera, Chirac erdhi nga një kohë kur Franca rrezatoi vetëbesim dhe fuqi ekonomike./arbresh.info/

Burimi: BBC

Përktheu dhe përshtati: Arbresh.info